Bali (2)

Vrijdag 26-9. Toen we gisteravond in het pikdonker aankwamen bij ons hotel in Seminyak, via een smal straatje in een niet zo fraaie buurt, sloeg de schrik ons om het hart en vroegen we ons af of we toch niet de upgrade die Fox aanbood voor Sanur Beach hadden moeten boeken.

Maar ons hotel Puri Saron, gelegen aan het mooie brede zandstrand van Seminyak, blijkt
bij nadere kennismaking een prachtig hotel, ruim opgezet rond prachtige tuinen, en in het bezit van een magnifiek zwembad. Het personeel is uiterst vriendelijk, iedereen groet altijd.

De hotelkeuken blijkt voortreffelijk, het ontbijt is in een woord geweldig en aan het strand is een bar met kleine hapjes en smoothies van alle hier voorkomende vruchten waar je heel vrolijk van wordt. We proberen ze allemaal, de mango smoothie wordt onze favoriet.

Om 9:00 komt de Fox vertegenwoordiger langs. We worden officieel verzameld in een meeting room om te checken of alle afspraken naar ieders genoegen zijn vastgelegd en uitgevoerd. Dit blijkt gelukkig het geval. Wij hebben ons verblijf hier op Bali verlengd tot en met donderdag, wij worden dan om 19:00 door Fox opgehaald en naar het vliegveld Ngura Rai vlakbij Kuta gebracht, voor onze binnenlandse vlucht naar Jakarta. Daar stappen we op de GA88 naar Amsterdam, een non-stop vlucht van 14 uur (nog even niet aan denken).
We krijgen te horen dat we zowel voor de binnenlandse vlucht als voor de intercontinentale vlucht in totaal 550.000 Roepia vertrekbelasting moeten betalen. Die flappen moeten we apart houden, er kan alleen in lokale valuta worden betaald. Met de 20-dagen toeristenvisa die we bij aankomst moesten aanschaffen is dat ruim 100 euro, oftewel hoe kleden we de toerist uit.
Vervolgens probeert Fox ons nog verder uit te kleden met een overweldigend excursieaanbod. Wij willen vooral genieten van onze rust, liefst met zon zee en zand, dus spreken we alleen een excursie naar het kunstenaarsdorp Ubud af. Die excursie vindt al op zaterdag plaats.


Zaterdag 27-9. Met een Nederlands sprekende gids gaan we op stap met een blauwe Fox bus.
We maken een tussenstop bij een steenhouwerij waar ornamenten voor de hindoetempels gemaakt worden uit zandsteen. Geweldig wat ze daar presteren. Voor 600 euro kun je een beeld kopen, voor die prijs in Europa afgeleverd. We doen het maar niet. Als we verder rijden naar Ubud, komen we door een paar dorpjes waar kunstenaars elkaar hebben opgezocht.

We stoppen in een schildersdorp, en zien prachtige schilderijen. Dat is moeilijk meenemen, en we hebben al een batikschilderij in de bagage. Dus deze slaan we over. De volgende stop met de bus is bij een zilversmederij, de meeste dames worden wild van de blingbling. Vooral armbanden hebben de belangstelling, maar de vraagprijzen zijn hoog en niet iedereen heeft geduld om te onderhandelen, een nationale kunst hier. Irene ziet een mooie zilveren ring, en na een uitgebreid rondje afdingen, worden we het eens op een voor beide partijen acceptabele prijs. De ring wordt prachtig ingepakt, een mooi cadeau voor onze trouwdag op 1 oktober.

Als we eindelijk in Ubud aankomen, lijkt het wel een mierennest. Ubud wordt aangeprezen als een must voor Bali toeristen, maar helaas is de authenticiteit waar het dorpje om bekend staat, volledig verdwenen. We lopen over de markt en door de omliggende straten, maar kwaliteit vind je hier niet, allemaal goedkope toeristentroep. We bezoeken het paleis van de Sultan, een lichtpuntje in deze droefenis.

Onze trip wordt helemaal goedgemaakt door een processie ter gelegenheid van een collectieve lijkverbranding. In de hindoecultuur heel belangrijk, maar kostbaar. Daarom wordt dit door de mindervermogenden, en dat zijn de meesten hier, een gezamenlijke ceremonie gehouden. Na afloop wordt de as in kistjes op het hoofd vervoerd om daarna verstrooid te worden. Iedereen is mooi in het wit gekleed. Het is geen treurige stoet, want hindoes geloven in reïncarnatie.

's Avonds bezoeken we een traditionele Kecak dansvoorstelling, ook wel de apendans genoemd. Een grote groep mannen in zwart wit gekleed roepen ritmisch 'tjaktjak', en vormen daarmee de begeleiding voor de dansers. Tijdens de Kecak wordt het Ramayana verhaal uitgebeeld.
Vooral de beeldschone vrouwen met hun speciale handbewegingen zijn bijzonder om te zien. Het einde van de voorstelling waar de hoofdfiguur in een echt houtvuur springt is spectaculair. We komen rammelend van de honger terug in het hotel, net voor sluitingstijd van de keuken.