dinsdag 8 mei 2018.
Na een voor Spanje vorstelijk Engels ontbijt vertrekken we om 9:30 richting Cadiz. De eerste dag in korte broek, de weergoden fronsen met een paar flinke wolkenpartijen maar voor we in Cadiz arriveren, breekt de zon volop door. Cadiz is oorspronkelijk een eiland, waarop de Feniciers in het jaar 11 voor Christus een stad stichtten. Later is Cadiz met het vasteland verbonden met een zanddam en bruggen. De laatste brug is een architectonisch hoogstandje, een tuibrug met twee pylonen. Tijdens de crisis lag de bouw stil, maar de brug is intussen toch afgebouwd, ondanks een 100% overschrijding van het budget, voor een totaalbedrag van meer dan 500 miljoen Euro.
We maken eerst met de bus een sightseeing tour langs de zeezijde. We zien prachtige gebouwen, helaas is er veel vergane glorie. Er is duidelijk gebrek aan geld om het verleden in stand te houden. Zonde. Zo'n historisch pareltje verdient beter.
Aan de haven op de oostzijde stappen we uit de bus, en wandelen richting kathedraal waar we gezamenlijk op een terrasje koffie drinken. Dan krijgen we van de gids de vrijheid om de stad verder te verkennen en te lunchen. Om 14:15 moeten we ons weer bij de bus melden.
We genieten van de prachtige bouwwerken en de vele smalle straatjes met af en toe onverwacht een sfeervol plein. De indrukwekkende kerken en de overdekte markt, een waar eldorado voor de visliefhebber. Irene ontdekt een Decathlon winkel, waar ze een paar sandalen scoort, die gelijk naar haar voeten verhuizen. We eten heerlijk vis in een visrestaurant dat door de gids was aanbevolen. Op het menu staat een combinatie van vis die in Cadiz vers wordt aangevoerd.
Via de zeezijde zakken we weer af richting haven, waar de bus op ons wacht om ons naar Jerez de la Frontera te brengen, het beroemde centrum waar alle Sherry vandaan komt. Alle bekende Sherrymerken zien we langskomen, maar we laten ze links liggen. De gids heeft een geheimtip, we gaan naar het Sherrycentrum van de steenrijke familie José Estevez. De rondleiding wordt verzorgd door het parmantige, maar charmante, hoogblonde Nederlandse prachtexemplaar Marieke, die net zoveel temperament lijkt te hebben als de prachtige gitzwarte Andalusische paarden die daar door de sherryfamilie gefokt worden. Ze berijdt de paarden zonder zadel en zonder teugels. Voor zulke prachtvrouwen zou in Nederland een exportverbod ingesteld moeten worden.
De paarden en Marieke zijn niet de enige verrassing, er is een complete verzameling van 100 door Picasso gesigneerde litho's. Op de hele wereld zijn maar drie complete collecties, een bijzonderheid dit te kunnen zien. Geen wonder dat de Spaanse koninklijke familie, Julio Iglesias en wijlen prins Bernhard hier kind aan huis zijn of waren.
Vervolgens lopen we langs eindeloze rijen sherryvaten, die bij de juiste temperatuur en vochtigheid liggen te rijpen, naar een ontvangstruimte waar we vijf sherrysoorten mogen proeven. Naarmate de flessen leger raken, neemt de stemming toe. Helaas komt er een punt waarop we afscheid moeten nemen, ook Marieke is niet geheel onaangetast door het goddelijk vocht, en doet ons als een soort engel uitgeleide.
De terugtocht naar ons hotel verloopt opmerkelijk rustig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten